Üniversiteyi Eskişehir'de okudum. Ankara'dan yakın bir arkadaşım da aynı üniversitenin farklı bölümünü kazanınca yurtla falan uğraşmayalım, bir ev tutalım dedik. İlk gidişimizde şehrin merkezinde, penceresinin ucundan azıcık Porsuk nehri manzaralı bir yer bulduk ve okul bitene kadar orada kaldık.
Üniversiteyi kazanmışız, yaşımız 18 olmuş ama ikimiz de hala ana baba kuzusuyuz. Ne yemek yapmayı biliriz, ne çamaşır yıkamayı ne de gömlek ütülemeyi. Koca şehirde tanıdığımız bir birbirimiz. Çaktırmıyoruz ama moraller bozuk. Her gün kös kös okula gidiyoruz. Henüz arkadaşımız olmadığından koşarak eve dönüyoruz. Bildiğimiz tek yemek makarna, lüksümüz patates kızartması. Kapıyı çalan yok, gidecek bir yer yok. İbo şarkılarının olduğu bir kasetimiz var, çok efkâr basınca takıyoruz onu teybe, bir de içebilirsek bir kadeh içki, olan biten bütün eğlencemiz bu. Memleketi özlemişiz, anneyi, babayı, kardeşi özlemişiz, Kuğulu Park'taki kuğuları bile özlemişiz. Bir sevişsek rahatlayacağız belki ama işte aklımızın ucundan geçmiyor. Ne salağız.
Derken, bir iki arkadaş ediniyoruz. Benim okuldaki en iyi arkadaşlarım iki erkek. Hatta, birini kayıt günü babam tanıştırıyor benimle. Ne kadar dejenere bir aileden geliyorum anlayın. Bendeki de ahlaksızlık; hadi bir tane tamam, bir tane daha buluyorum, bir de yediğim içtiğim ayrı gitmiyor. Derken rezilliğin iyice dibine vuruyoruz; bu iki arkadaşım bize gelip gitmeye başlıyor. Bizim ev oluyor mu size kızlı erkekli ne idiğü belirsiz bir yer. Hayır, bu arada beraber yiyip içiyor, ders çalışıyor, kağıt oynuyoruz falan ama herhalde hepimizde var bir bozukluk; hiç birimizin aklına sevişmek gelmiyor. Oysa ev var, ana baba yok, kız var, erkek var, hatta ikiz yatak bile var. Ama ı ıh, öyle oturuyoruz.
Bir gün yine okuldan çıkmışız, üçümüz geldik eve. Binanın önünde bizim kapıcı Kazım. İki erkekle binaya giriyorum diye bir bakış attı bana, ay ölsem yeriydi. Keşke deseydim "Kazım abi, merak etme sevişmiyoruz" diye ama işte man kafam, akla gelmeyen dile nasıl gelsin.
Birkaç gün geçmiyor; yönetici geliyor kapıya. "Eve giren çıkan belli değilmiş, şikayet var" diyor. Belli ki Kazım boş durmamış. Neye uğradığımızı şaşırıyoruz. Hemen babamı arıyorum, baban da yöneticiyi. Zincirleme bir telefon trafiğiyle evde hanım hanımcık oturduğumuza, vallahi de billahi de kimseyle sevişmediğimize başta Kazım abi olmak üzere tüm apartman sakinleri ikna ediliyor.
Ya, işte böyle, mezun olana kadar ne zaman eve arkadaşlar gelse, Kazım abi gözüyle gene yaptı yapacağını ama idare ettik işte. Artık cahilliğine, bilgisizliğine, yapacak işi gücü olmamasına verdik, onu öyle kabul ettik.
Hadi onu öyle kabul ettik de bu başbakanı ne yapacağız?
Yahu, koskoca başbakan cahil olabilir mi?
İşsiz güçsüz?
Yok, canım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder